Φοιτητικές Εκλογές: Παιχνίδι εντυπώσεων και ηγεμονισμών ή διαδικασία του φοιτητικού κινήματος;


Οι φοιτητικές εκλογές οφείλουν την ύπαρξη και τους όρους πραγματοποίησής τους στο φοιτητικό κίνημα. Μέσα από αυτές προκύπτουν τα όργανά του, καλύπτεται η αναγκαιότητά του για πανελλαδική συγκρότηση και ανάδειξη της κατεύθυνσης που θα το υπηρετήσει συμβάλλοντας στις νίκες του. Επομένως, εντάσσονται και προωθούν τη δημοκρατία στους συλλόγους, συνδέονται με τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και την Αριστερά, την επόμενη μέρα -της επίθεσης του συστήματος και της απάντησης των συλλόγων- και γενικά είναι φτιαγμένες «από τους φοιτητές για τους φοιτητές».
Εδώ θα μπορούσε να ανοίξει μια κουβέντα για το αν βλέπουν όλες οι δυνάμεις τον εαυτό τους στο κίνημα (όχι), ή αν αυτές που τον βλέπουν, έχουν την ίδια αντίληψη για το πώς οικοδομείται και γιατί (επίσης, όχι). Ας δούμε, όμως, πιο συγκεκριμένα ορισμένα ζητήματα που άπτονται των φοιτητικών
εκλογών και αποκαλύπτουν τις διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις στα πλαίσια των συλλόγων.

Περιφρούρηση των συλλόγων
Μπορεί οι φοιτητικές εκλογές για πολλά χρόνια να αποτελούσαν εύφορο πεδίο για την ανάπτυξη αγώνων και προοδευτικών δραστηριοτήτων μέσα στους συλλόγους, σήμερα όμως η κατάσταση είναι διαφορετική.
Η κινηματική νηνεμία και η απογοήτευση που έχουν επιβληθεί τόσο από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος (ΔΑΠ- ΠΑΣΠ) μέσα στις σχολές, όσο και με τη συμβολή δυνάμεων της Αριστεράς που έθρεψαν ένα σωρό αυταπάτες για το «φαινόμενο» ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος γρήγορα και όχι απροσδόκητα
μετατράπηκε σε φορέα της επίθεσης, ρίχνουν τη σκιά τους και σε αυτές τις φοιτητικές εκλογές.
Το παραπάνω πλαίσιο, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν ησυχάζει τις χρόνιες προσπάθειες του συστήματος να χτυπήσει την οργάνωση των φοιτητών απέναντι στα αντιλαϊκά του σχέδια. Μάλιστα, αυτές εντάθηκαν όποτε ξεδιπλώθηκε η αγωνιστική διάθεση των φοιτητών (νόμος πλαίσιο, διοικητικοί υπάλληλοι). Κυβερνήσεις και υπουργεία, από κοινού με τους παρατρεχάμενούς τους στις σχολές, έβαλαν στο στόχαστρο την κατάργηση του Ασύλου, την κατασυκοφάντηση και ποινικοποίηση συλλόγων, την περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Και φυσικά δεν έμεινε εκτός η διαδικασία των φοιτητικών εκλογών.
Τα τελευταία χρόνια, το σύστημα έχει βρει ένα χρήσιμο βοηθό στην αποσυγκρότηση των συλλόγων: τις ομάδες με αναφορά στον αναρχοαυτόνομο χώρο, που με τραμπούκικο τρόπο είτε εισβάλλουν στις σχολές και επιβάλλουν τις αποφάσεις τους (κατάληψη στη Νομική για την απελευθέρωση του Ρωμανού) είτε επιτίθενται σε μέλη παρατάξεων (ΕΜΠ, τριήμερο Πολυτεχνείου) είτε επιχειρούν να σπάσουν την εκλογική διαδικασία (ΑΣΟΕΕ, σχολές κέντρου).
Όσον αφορά το τελευταίο, στην ΑΣΟΕΕ, όπου η απάντηση από πλευράς φοιτητών και δυνάμεων δεν ήταν αποτελεσματική, τα τελευταία 2 χρόνια είναι ενδεικτικά: εξαιτίας της βίαιης διακοπής των εκλογών, φοιτητικός σύλλογος δεν υπάρχει, οι αποφάσεις του δεν αναγνωρίζονται, το δικαίωμα στη γενική συνέλευση αμφισβητείται, το Πανεπιστήμιο θεωρείται χώρος ακαδημαϊκός, αποξενωμένος από αγώνες φοιτητικούς πόσο μάλλον λαϊκούς.
Ανέκαθεν θεωρούσαμε ότι η περιφρούρηση των φοιτητικών εκλογών συνδέεται άμεσα με την υπεράσπιση των φοιτητικών συλλόγων, ή αντίστροφα ότι όποιος τις υπονομεύει, δρα κόντρα στην ύπαρξη και τη λειτουργία των τελευταίων, και στην ουσία στη συγκρότηση αντιστάσεων σε μια επίθεση που μαίνεται. Ακόμα, ότι είναι χρέος των ίδιων των φοιτητών και της Αριστεράς συνολικά να προασπίσει αυτή τη διαδικασία. Κρίνεται, επομένως, επιτακτικό να διενεργηθούν φέτος εκλογές στην ΑΣΟΕΕ, όπως σε κάθε σχολή πανελλαδικά, με την αποφασιστική στάση της Αριστεράς και την πλαισίωση του πλατύτερου δυνατού φοιτητικού δυναμικού.

Ημερομηνία των φοιτητικών εκλογών
Αποτέλεσε και αποτελεί αναγκαιότητα του φοιτητικού κινήματος οι φοιτητικές εκλογές όχι «απλά» να πραγματοποιούνται, αλλά μάλιστα την ίδια ημερομηνία και με τον ίδιο τρόπο πανελλαδικά. Αυτό αφορά την επίτευξη ενιαιότητας του φοιτητικού κινήματος, που καλείται να συγκροτήσει τα όργανά του την ίδια μέρα και με τους ίδιους όσο το δυνατόν όρους.
Σήμερα, η κοινή ημερομηνία κατοχυρώνεται, με έναν τρόπο, από το «διαπαραταξιακό», το μάζεμα δηλαδή των παρατάξεων που εκπροσωπούνταν στο τελευταίο ΚΣ της ΕΦΕΕ (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ,ΠΚΣ ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ) -άλλοτε αρμόδιο για αυτή τη δουλειά- οι οποίες αποφασίζουν με πλειοψηφία 4/5.
Και λέμε «με έναν τρόπο», γιατί η απονέκρωση του εν λόγω οργάνου και της ίδιας της ΕΦΕΕ συντελέστηκε σε συνάρτηση με ορισμένες αρνητικές εξελίξεις: την ύφεση του φοιτητικού κινήματος, την επικράτηση των ΔΑΠ- ΠΑΣΠ στους συλλόγους, την έλλειψη πραγματικής διεξόδου από την Αριστερά.
Αυτά τα δεδομένα οδηγούν σε ένα μάζεμα στελεχών, που καμία σχέση δεν έχει με τις μαζικές, μαχητικές διαδικασίες του κινήματος. Παρ’ όλα αυτά, βγάζει μια ενιαία ημερομηνία ενώ αναγκάζεται να έχει αναφορά στην ΕΦΕΕ και το καταστατικό της.
Να τονίσουμε ότι οι αρνητικοί σημερινοί συσχετισμοί δε μας αποθαρρύνουν από την πάλη για ένα κεντρικό όργανο του φοιτητικού κινήματος, που στο παρελθόν έδειξε ότι όχι μόνο δεν υπονόμευε αλλά συνένωνε το κίνημα. Άρα θεωρούμε αναγκαία την ουσιαστική ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ, μέσα από την ίδια την ανασυγκρότηση των συλλόγων, σε θέση μάχης και αντίστασης.
Η τοποθέτησή μας αυτή διαφέρει άρδην από εκείνη της υπόλοιπης Αριστεράς, που αγνοεί τις αναγκαιότητες του φοιτητικού κινήματος. Τι κι αν ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ, συμμετέχοντας σε κάθε διαπαραταξιακό, κατακεραυνώνουν τη συστημική ΔΑΠ και κλίνουν το «κίνημα» σε όλες τις πτώσεις; Τελικά, έστω και με αναβολή, προσυπογράφουν την πρόταση των καθεστωτικών παρατάξεων, αφού βέβαια τις έχουν βοηθήσει να καταλήξουν σε αυτή, με βάση τις δικές τους σκοπιμότητες. Από την άλλη, η ΠΚΣ, που συνοδεύει τη μη συμμετοχή της με μία άγρια πολεμική απέναντι στο διαπαραταξιακό, «ξεχνά» να πει ότι επί σειρά ετών συμμετείχε σε αυτό. Αυτή η αλλαγή στάσης συνδυάστηκε με την πρότασή της για ξεχωριστή απόφαση πραγματοποίησης εκλογών ανά σύλλογο, ακόμα και σε διαφορετική ημερομηνία. Θέτοντας ως στόχο να στήσει τους «κόκκινους» συλλόγους, τα κομματικά παραμάγαζά της δηλαδή, ωθεί τους συλλόγους στη διάσπαση και τον κατακερματισμό.
Τα επιχειρήματα κατά της αυτοτελούς χρηματοδότησης του συλλόγου, πρώτον, καταρρίπτονται από τις σχολές που ιδρύουν ταμείο. Δεύτερον, αποτελούν λογικό επακόλουθο της λογικής της συνδιοίκησης: για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, οι πιο σπουδαίες δυνατότητες νίκης των φοιτητών, απέναντι στην επίθεση στην τριτοβάθμια, βρίσκονται στα συνδιοικητικά όργανα, τα όργανα δηλαδή όπου συνδιαλέγονται φοιτητές, καθηγητές, πρυτάνεις για να προωθήσουν τάχα το «κοινό καλό». Στην καλύτερη, όμως, οι αριστεροί εκπρόσωποι των φοιτητών προσπαθούν να πείσουν το καθηγητικό κατεστημένο για το κοινό αυτό καλό, μιας και το τελευταίο κομμάτι δεν έχει καμία αυταπάτη για τα συμφέροντά του, που θέλουν τους φοιτητές απέναντι και το νόμο πλαίσιο σε ισχύ...
Εμείς δεν αρκούμαστε με το να καλύπτουμε μόνοι τα έξοδα των ψηφοδελτίων μας. Άρρηκτα συνδεδεμένο με το παραπάνω είναι το καθήκον ΑΠΟΧΗΣ από τα όργανα συνδιοίκησης, κάτι που επιμένουμε να αναγράφεται στο ψηφοδέλτιό μας, παρά τα κωλύματα που συχνά βάζουν οι άλλες
δυνάμεις. Η συμμετοχή μας, λοιπόν, γίνεται μόνο για την ανάδειξη των εκπροσώπων στο ΔΣ, και δε δεχόμαστε οι σύλλογοι να γίνονται «ουρά» της Διοίκησης και του Υπουργείου. Η προώθηση της χειραγώγησης- πειθάρχησης των φοιτητικών μαζών είναι συγκεκριμένη πολιτική στάση, με τεράστιες
ευθύνες για το κλίμα που επικρατεί στις σχολές και στο κίνημα.

Δικαίωμα παρέμβασης στις φοιτητικές εκλογές
Στις φοιτητικές εκλογές έχει δικαίωμα παρέμβασης και συμμετοχής κάθε πολιτική δύναμη και ανένταχτοι φοιτητές. Το δικαίωμα αυτό αντανακλάται στη δυνατότητά τους να ενημερώνονται και να είναι παρόντες στο προεκλογικό ΔΣ, καθώς και να διατηρούν- κατοχυρώνουν ορισμένο χώρο πολιτικής παρέμβασης, την ημέρα διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών.
Μόνο οι φασίστες δεν έχουν θέση σε αυτή την πολιτική μάχη, καθώς η παρουσία και έκφρασή τους είναι αντιπαραθετική με την ίδια την έννοια των συλλόγων, της οργάνωσης και της πάλης απέναντι στο σύστημα, το οποίο εκείνοι υπηρετούν. Και αυτό έχει καταγραφεί στα καταστατικά των σχολών πανελλαδικά, από τότε που οι συσχετισμοί ήταν υπέρ της νεολαίας και την οδηγούσαν σε νίκες, με αποτέλεσμα οι φασιστικές απόψεις/ πρακτικές να λουφάζουν.
Συνιστά μια πολύτιμη παρακαταθήκη στο σήμερα, που το σύστημα και οι δυνάμεις του σαρώνουν τα δικαιώματά μας, αξιοποιώντας και τη μαύρη εφεδρεία του φασισμού.
Ωστόσο, τη μία αυτή εξαίρεση, αρκετές φορές, οι πολιτικές δυνάμεις επιλέγουν να τη διευρύνουν... Έτσι, δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και οι Αγωνιστικές Κινήσεις, αποκλείονται από τις φοιτητικές εκλογές, με ποικίλα προσχήματα (γιατί αναγράφουν στο ψηφοδέλτιό τους ότι δε συμμετέχουν στα όργανα συνδιοίκησης, γιατί «δεν έχουν έδρα στο ΔΣ», γιατί «δεν έχουν καταθέσει γραπτά τις θέσεις
τους» κ.ά.) ή και χωρίς (βλ. αποκλεισμό των Αγωνιστικών Κινήσεων στο ΤΕΙ Σερρών, με ευθύνη της ΠΚΣ). Παράλληλα, δέχονται σφοδρές επιθέσεις (σκίσιμο αφισών, λεκτικές και σωματικές απειλές), όταν διεκδικούν χώρο για να προπαγανδίσουν την πολιτική τους άποψη.
Η στάση αυτή απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι πολιτικές δυνάμεις βλέπουν τις φοιτητικές εκλογές και τη δική τους ενίσχυση. Τείνουν να διαγράψουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά των εκλογών, παραγκωνίζοντας την αντιπαράθεση πολιτικών κατευθύνσεων. Αντίθετα, αναγάγουν σε διακύβευμά τους το ποιος θα γίνει ο νέος «τσιφλικάς», που θα ορίζει την τύχη του συλλόγου, με τον φοιτητή στη γωνία, σε θέση «ψηφοφόρου». Γι αυτό και κινούνται με τη λογική των πελατειακών σχέσεων (ΔΑΠ- ΠΑΣΠ) και της συνολικής ανάθεσης των... προκλήσεων του κινήματος στις πλάτες τους (ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΠΚΣ). Ιδιαίτερα, στην περίπτωση που η Αριστερά αποκλείει σχήματα με αντιδραστική άποψη (πχ «ανεξάρτητα» σχήματα), διακρίνει κανείς την αποφυγή της να αναμετρηθεί με τους αρνητικούς συσχετισμούς.

Το καθήκον της Αριστεράς
Είναι ζήτημα για κάθε δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά, οι φοιτητικές εκλογές να διατηρήσουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα σε κάθε επίπεδο: από την προεκλογική περίοδο, με τις πολιτικές συζητήσεις που (πρέπει να) προωθεί, κόντρα στην προτασεολογία και τις συντεχνιακές λογικές, μέχρι τη διαδικασία της καταμέτρησης, με την αναγνώριση του αποτελέσματος της κάλπης ως αποτύπωση συσχετισμών που επιδρούν στην επομένη των φοιτητικών εκλογών, και όχι σαν όχημα εδραίωσης κάθε λογής μικροκομματισμών.
Ο πολιτικός τους χαρακτήρας, λοιπόν, εδράζεται ακριβώς στην υπηρέτηση της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος, στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης.

Αυτή την κατεύθυνση προωθούν οι Αγωνιστικές Κινήσεις μέσα στους συλλόγους.
Παίρνουν θέση με τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, τους εργαζομένους, το λαό μας και τους γειτονικούς λαούς, απέναντι στους ιμπεριαλιστές και την ντόπια αστική τάξη.
Θέτουν στόχους πάλης έξω από τα κυρίαρχα πλαίσια, που επιτρέπουν τη δημιουργία εστιών αντίστασης και οξύνουν την αντιπαράθεση με το σύστημα, χωρίς να ενσωματώνονται από αυτό ή να συμμερίζονται τις αγωνίες του.
Απέχουν από τα κρατικά όργανα της συνδιοίκησης, που βάζουν σε πρώτο πλάνο τη διαπραγμάτευση με το καθηγητικό κατεστημένο αφήνοντας τους συλλόγους στη μοίρα τους.
Παλεύουν για την οργάνωση των φοιτητικών μαζών, την ενεργοποίηση των γενικών συνελεύσεων, τη διεκδίκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, κόντρα στη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
Η ενίσχυση των Αγωνιστικών Κινήσεων στις φοιτητικές εκλογές είναι επομένως απαραίτητη. Για να δώσουμε με καλύτερους όρους τη μάχη για Σπουδές- Δουλειά- Ελευθερίες- Ζωή.

Έναυσμα τεύχος 45

Σχόλια